6

6 ο Επιβάτης της Αίγινας - Άρθρα - Κριτικές - Προτάσεις - Σχόλια - Μάιος – Ιούνιος 2009 ________________________________________________________________________

Γράφει η κ. Μαίρη Γαλάνη – Κρητικού

Πάσχα στην Αίγινα

Στο Απέραντο Γκαράζ της Πόλης, στους Παράνομους Δυναμίτες της Ανάστασης

(Τρίστηλο, 9άρια)

Στην Αίγινα τα πάντα έχουν καλυφθεί από την τοποθέτηση εκατοντάδων παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Σε όλους τους δρόμους, σε όλα τα δρομάκια, πάνω στα πεζοδρόμια, μέσα στα δασάκια……. Το θέαμα είναι άχαρο και αποκρουστικό. Το πρόβλημα τεράστιο! Η προσπάθεια του Δήμου να διαφεντέψει την παραλία έβαλε κάποια τάξη και τις μερικές μέρες που απαγόρεψε και τη διέλευση των οχημάτων στη παραλία ήταν χαρά Θεού. Νομίζω ότι πρέπει να κτιστούν οι προεκτάσεις των πεζοδρομίων το συντομότερο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πειστεί ο έλληνας, να μην παρκάρει τη μηχανή ή το αυτοκίνητό του μπροστά στη μύτη μας……

Τις μέρες του Πάσχα η διέλευση από τους δρόμους της πόλης ήταν εφιαλτική… Μετά από κάποιες προσπάθειες να κατεβώ στη παραλία τα πρωινά, κλείστηκα σπίτι μου περιμένοντας να φύγουν οι «βάρβαροι». Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ κατέβηκα στη Μητρόπολη με τα εγγόνια μου. Είχαμε ετοιμάσει τα πατροπαράδοτα στεφάνια μας με λουλούδια του αγρού. Ένα με μαργαρίτες κίτρινες και ένα άλλο με αμάραντα μωβ. Τα παραδώσαμε στο Σταυρό και κάπου κρεμάστηκαν. Υπήρχαν μερικά ωραία στεφάνια με φρέσκα τριαντάφυλλα, που γυναίκες και άνδρες παρέδιδαν στον Παπα – Μανόλη και τον Γιώργο τον Πέππα με καμάρι! Υπήρχαν, όμως, δυστυχώς στη πλειονότητα, κάποια τερατώδη πλαστικά, που δεν θα ‘πρεπε να εμφανίζονται…..Την Μεγάλη Παρασκευή έκανα τον γύρο των Επιταφίων. Όλη η παραλία της Αίγινας μοσχοβολούσε άνθη λεμονιάς και μύρα. Η συγκίνηση ήταν διάχυτη, οι κοπέλες του Αγίου Νικολάου, με κορυφαία την Χριστίνα, έψαλαν, όπως πάντα το «Αι γενεαί πάσαι». Η Kορίνα έλειπε φέτος εξαιτίας ενός ατυχήματος. Ελπίζουμε του χρόνου να την ξαναδούμε στο πόστο της, ακούγοντάς την να ψάλει το «Ω, γλυκύ μου έαρ»! Το Μεγάλο Σάββατο πήγαμε στη Μητρόπολη με όλη την οικογένεια και τους πολλούς φίλους, που φιλοξενούσαμε. Ομολογώ ότι μετάνιωσα που κατέβηκα. Παρόλη την απαγόρευση, ποτέ δεν είχαν πέσει τόσοι δυναμίτες και βαρελότα στους κήπους της Εκκλησίας. Το «Χριστό Ανέστη» ούτε που ακούστηκε. Προσπαθούσαμε όλοι να ταμπουρωθούμε σε μια γωνιά, για να μη μας κάψουν. Τα μικρά παιδιά κλαίγανε από φόβο. Οι αστυνομικοί δεν αντέδρασαν καθόλου. Περίμενα να τους δω να επεμβαίνουν, αλλά τίποτα. Πάρα πολλοί φίλοι μου είπαν την επομένη ότι δεν πήγαν στην Ανάσταση γι’ αυτό το λόγο! Είναι δυνατό να επιτρέπουν αυτή την κατάσταση;

Όταν έφτασα σπίτι μου τα δυο μας σκυλιά είχαν χαθεί τρομοκρατημένα από τους κρότους των βαρελότων της γειτονιάς!!! Και μη μου πείτε ότι σκάνε τα βαρελότα τους από τη συγκίνησή τους, γιατί αναστήθηκε ο Χριστός!!! Κάθε χρόνο καίγονται και ακρωτηριάζονται άνθρωποι απ’ αυτή τη βάρβαρη μανία! Πότε, επί τέλους, θα παρθούν σκληρότερα μέτρα; Τις μέρες της επομένης του Πάσχα άρχισε σιγά – σιγά η αναχώρηση των επισκεπτών. Έφυγαν, μου είπαν, πάρα πολλά αυτοκίνητα. Οι δρόμοι μας, όμως, δεν άδειασαν! Χρειάζεται ακόμη προσπάθεια και αστυνόμευση, για να συνηθίσουν οι άνθρωποι ν’ αποφασίσουν να κάνουν δέκα βήματα με τα πόδια και να παρκάρουν έξω από το κέντρο. Δεν κριτικάρω, γιατί ξέρω τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι υπεύθυνοι να περιορίσουν τριτοκοσμικές συνήθειες χρόνων. Βλέπω με αγωνία τις προσπάθειες. Και λέω με αγωνία, γιατί κάθε μέρα το κακό χειροτερεύει και σε λίγο δεν θα υπάρχει λύση. Θα μας έχει ξεπεράσει ο αριθμός αυτοκινήτων, θα μας έχει πνίξει, θα έχει καλύψει κάθε γωνιά του νησιού, θα έχει καταστρέψει τη θέα στο λιμάνι, σε κάθε γραφικό κομμάτι της Αίγινας…. Πώς θα σωθούμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη;

Γράφει η κ. Μαίρη Γαλάνη - Κρητικού

Τιμήθηκε ο Δημήτρης Σαραντάκος

(Όλο το φάρδος της σελίδας, μέσα σε πλαίσιο, ράστερ)

Ο Μορφωτικός Σύλλογος Αίγινας, «Ιωάννης Καποδίστριας», σε μια συγκινητική εκδήλωση τίμησε τη Παρασκευή 19/6 τον κ. Δημήτρη Σαραντάκο για το συγγαφικό του έργο. Ο Δημήτρης, Χημικός Μηχανικός το επάγγελμα, Μυτιληνιός και Αιγινήτης, αφού παντρεύτηκε την Κική Προτωνοταρίου, είναι παλιός φίλος, λόγω φιλικής σχέσης με την οικογένεια Πρωτονοταρίου από την παιδική μας ηλικία. Η διάκριση του είναι αξιοκρατική και συγχαίρουμε το Μορφωτικό Σύλλογο που είχε τη πρωτοβουλία. Μακάρι να την ξαναπάρει, για να τιμήσει αυτή τη φορά τη γυναίκα του, την Κική, η οποία είναι αξιόλογη επιστήμονας, ταλαντούχα ποιήτρια και άξια μητέρα. Το ζευγάρια τιμά την Αίγινα και αξίζει κάθε διάκριση!

Για το συγγραφικό του έργο μίλησαν επάξια οι κ.κ. Δ. Νικολόπουλος, Α. Χαρτοφύλακα και Μ. Μουτσάτσος. Κατά την άποψή μας, ο Δημήτρης είναι «μια αστείρευτη πολυκυψελοειδής δεξαμενή γνώσεων», ο οποίος μαζί με άλλους άξιους Αιγινήτες, θα μπορούσαν να συγκροτούν ένα «Συμβούλιο Πολιτών», το οποίο θα μπορούσαν να συμβουλεύονταν οι εκάστοτε Δημοτικές Αρχές, προς όφελος της Αίγινας, εάν δεν φοβούνταν τη Δημοκρατία!

Ένα αλλιώτικο μνημόσυνο για τον Μίμη

(Τρίστηλο 9άρια)

Μετά το σοκ της ξαφνικής φυγής του, που μας άφησε κατά ένα ποσοστό ορφανούς, μαζευτήκαμε πάλι, εμείς οι παλιοί συμμαθητές, οι παλιοί φίλοι, γύρω από το τραπέζι το μακρόστενο, όπου συνηθίζαμε να καθόμαστε, για να τους «κάνω τα Γαλλικά τους». Ήταν η Μπέλα, η Βίκυ, ο Κώστας, ο Φίλιππος κι εγώ, η συμμαθήτρια των δώδεκα χρόνων, η φίλη, η πνευματική «αδελφή», η «δασκάλα» όλων τους στην απόφαση που πήραμε, να τους μυήσω στη Γαλλική Γλώσσα! Συγκεντρωθήκαμε, λοιπόν, πάλι, αρκετά αμήχανοι, δεν ξέραμε πώς να φερθούμε και πώς να ξαναπάρουμε τον μίτο της συνέχειας………Μιλήσαμε για το Μίμη! Μιλήσαμε για τα σχολικά μας χρόνια, για τα μικρά μυστικά μας, για εμπλοκές του Μίμη στα γεγονότα, στους τόπους, στις εκδρομές, στην καθημερινή ζωή μας. Όταν πέρασε η πρώτη ώρα, σκέφθηκα να επιβάλω το δικαιωματικό βέτο μου και να ξαναρχίσουμε τη δουλειά των Γαλλικών! Όχι από εξυπνάδα, αδιαφορία, ή καπρίτσιο, αλλά για τον αυτοέλεγχό μας, για το πείσμα στη ζωή, εν ονόματι της μοιραίας συνέχειας των επιζώντων…….

Το παιχνίδι παίζεται από τον καθένα μας μέχρι το τέλος, τους είπα. Τον Μίμη μπορούμε να τον κάνουμε να ζει κοντά μας, όπως πριν…… Πεθαίνεις, όταν οι ζωντανοί παύουν να μιλούν για σένα, είπε η Βίκυ. Όταν, όμως σε αναφέρουν, μένεις πάντα στην επιφάνεια των ζωντανών. Πρόσθεσαν όλοι τα δικά τους και πάλι έκανα την απόπειρα να σπάσω το πάγο και να τους παρασύρω πάλι στο Γαλλικό μάθημα. Ο Φίλιππος μου το ’κοψε! Άστο δεν γίνεται σήμερα……. Ας κουβεντιάσουμε! Και το κάναμε. Είμαστε ο σκληρός πυρήνας της τάξης των αποφοίτων του 1954. Χάσαμε ένα μέλος μας από τα πιο αγαπημένα. Αυτό μας αφορά. Το πώς θα τον κάνουμε να ζει μαζί μας, είναι πάλι δική μας αποκλειστική υπόθεση. Δική μας έγνοια. Δική μας και η λύση. Έχουμε τρόπους. Και ο Μίμης είχε δώσει ποικίλες αφορμές κινήσεων, συμπεριφοράς, αναμνήσεων. Όλ’ αυτά είναι αρκετά να τροφοδοτήσουν αρκετές συναντήσεις μας, όπου θα τον έχουμε παρόντα.

Άλλωστε, είναι κι η γυναίκα του και τα παιδιά του, που μας αφορούν και για τους οποίους νοιαζόμαστε….Σ’ Εκείνους και σε μας ζει αυθόρμητα η παρουσία του! Χωρίς προσπάθεια……..